Damasceńskie obrączki meteorytowe

Damasceńskie obrączki meteorytowe z wrocławskiej Galerii Derecki

Obrączki VISTULA

Obrączki VISTULA

Obrączki Vistula łączą słynny meteoryt Morasko ( dzielnica Poznania) , złoto i żelazo dymarkowe (z okolic Calisii). Na powierzchni pierścieni, zmodyfikowaną metodą damaskinażu umieszczono migotliwą smugę wijącą się delikatnie niczym nurt Wisły. Falująca złota linia...

czytaj dalej
LUTNIA – obrączki jakich nie było

LUTNIA – obrączki jakich nie było

Lutnia (łac. Lyra) Gwiazdozbiór Lutni, który stał się inspiracją do stworzenia dwubarwnych, damasceńskich obrączek niesie w sobie niezwykłą legendę o uczuciu silniejszym niż śmierć. Według przekazu jest to instrument stworzony przez Hermesa z żółwiej skorupy i...

czytaj dalej
Obrączki HYDRUS

Obrączki HYDRUS

Sejmowa Komisja Gospodarki Morskiej i Żeglugi Śródlądowej zaproponowała ustanowienie roku 2019 Rokiem Rzeki Odry. Stało się to czynnikiem zapalnym do splecenia z sobą kilku oczekujących na realizację pomysłów i stworzenia nowego wzoru obrączek. Skuwane na wzór stali...

czytaj dalej

Henryk Machajewski

Studia i materiały nad najdawniejszymi dziejami Równiny Gorzowskiej

Epoka żelaza

Wydawnictwo Poznańskie

Celem niniejszej monografii jest przedstawienie wyników wykopaliskowych badań archeologicznych na stanowiskach Marwice 1,5,13, gm. Lubiszyn, woj. Lubuskie.

Stanowiska zlokalizowane były na południowym skraju Równiny Gorzowskiej. Pod względem topograficznym powierzchnia przewidziana do badań obejmowała obszar położony na południowym stoku niewielkiego pagórka, jak również w niecce na północ od wspomnianego wzniesienia. Obniżenie terenu stanowiło pozostałość zbiornika wodnego, który uległ osuszeniu. Zaobserwowana ekspozycja stanowiska charakteryzowała się różnicą 3m w wysokości pomiędzy skrajnymi punktami ujętymi w badaniach ( 65,8 m n.p.m. w części północnej; 68,5 m n.p.m. w części południowej ). Okolica i obszar wykopalisk pokryte były glebami o stosunkowo dobrej jakości, których podłoże mieści się w ogólnej kategorii piasku. Miąższość warstwy ornej wahała się w granicach 0,40-0,50 m.

Stanowisko Marwice 1 ( 135 ) zostało odkryte w trakcie badań powierzchniowych przeprowadzonych przez Instytut Archeologii i Etnologii Polskiej Akademii Nauk, oddział w Poznaniu, w 2006 r. W trakcie tych badań zarejestrowano liczne pozostałości działań człowieka w przeszłości i stwierdzono wielokulturowy charakter stanowiska.

Prace wykopaliskowe na stanowisku w Marwicach 1 były elementem badań ratowniczych przeprowadzonych jako etap wyprzedzający planowaną budowę drogi ekspresowej S3. Wykonano je na podstawie pozwolenia wydanego przez Wojewódzkiego Lubuskiego Konserwatora Zabytków w Zielonej Górze, Delegatura w Gorzowie Wielkopolskim. Za ich realizację odpowiadał Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu działający na podstawie umowy z inwestorem, którym była Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad, Oddział w Szczecinie. Koordynatorem prac związanych z przygotowaniem i przeprowadzaniem badań, wraz z opracowaniem ich wyników, na stanowiskach zagrożonych inwestycją drogową S3 został dr hab. Arkadiusz Marciniak z Instytutu Prahistorii UAM z Poznania (m.in. mgr Mariusz Kozieł, Robert Prawniczak, Małgorzata Lasota), którzy zajmowali się sporządzaniem dokumentacji rysunkowej, opisowej oraz dokonywaniem pomiarów.

Prace wykopaliskowe zostały przeprowadzone w okresie od 7 stycznia 2008 r. do 18 kwietnia 2008 r. i objęły łącznie obszar 96 arów. Wielkość obszaru pierwotnie przeznaczonego pod badania wykopaliskowe i ujętego w umowie pomiędzy UAM a GDDKiA oszacowano na 65 arów. Jednakże w trakcie prospekcji terenowej, okazało się, że stanowisko wymaga poszerzenia pola badawczego ze względu na gęstość występowania pozostałości osadnictwa wykraczającego poza wstępnie wyznaczony zasięg. W efekcie odkrycia licznych obiektów w południowej części wykopu zdecydowano o poszerzeniu pola badań w tym kierunku. Decyzja o przesunięciu została podjęta po uprzednim uzyskaniu zgody od Wojewódzkiego Lubuskiego Konserwatora Zabytków w Zielonej Górze Delegatura w Gorzowie Wielkopolskim oraz Inwestora (GDDKiA, Oddział w Szczecinie).

Metodyka badań wykopaliskowych przyjęta podczas prac na całym odcinku objętym umową pomiędzy UAM a GDDKiA wypracowana została na podstawie bogatych doświadczeń poznańskiego środowiska archeologicznego przy uwzględnieniu wymagań sformułowanych w tym zakresie przez Wojewódzkiego Lubuskiego Konserwatora Zabytków. Metodyka prowadzenia badań, procedury eksploracyjne oraz standardy dokumentacyjne zostały sformułowane w specjalnej uchwale Rady Naukowej Instytutu Prahistorii UAM z dnia 4 czerwca2007r.

Prace terenowe rozpoczęły się wyznaczeniem dokładnego zasięgu stanowiska przez geodetów. Następnie usunięto humus za pomocą spychacza, po czym przystąpiono do ręcznej eksploracji resztek warstwy podglebia, używając łopat. Przyjęto, że podstawową jednostką eksploracyjną będzie wykop o powierzchni 1 ara. Po zarejestrowaniu obiektu i sporządzeniu stosownej dokumentacji przystąpiono do eksploracji przy użyciu szpachelek.

Kolorową dokumentację rysunkową rzutów poziomych i profili wszystkich obiektów wykonywano w skali 1:20. Karty wykopu były sporządzane w skali 1:100, podczas gdy plany zbiorcze przygotowywano w skali 1:200. W efekcie prowadzonych prac wykopaliskowych zarejestrowano pojedyncze obiekty kulturowe, które były rozmieszczone równomiernie na całej powierzchni stanowiska. Jednakże plan zachowania, poszczególnych obiektów wskazywał, iż tego rodzaju pozostałości osadnictwa, położone w południowej części stanowiska, były mniej zniszczone niż w obniżeniu terenu na północy wyznaczonego obszaru.

Wszystkie obiekty oraz wykopy fotografowano przy użyciu aparatu cyfrowego z wykorzystaniem tabliczki znamionowej, na której umieszczano podstawowe informacje kartograficzne i opisowe. Dla wszystkich jednostek eksploracyjnych sporządzano karty obiektów i karty wykopów, na których zamieszczano niezbędne informacje dotyczące m. in. Sposobu eksploracji oraz warunków pogodowych.

W trakcie badań udokumentowano 155 obiektów nieruchomych. Na podstawie odkrytego w nich materiału zabytkowego wydzielono dwie fazy zasiedlenia badanego obszaru. Dość licznie reprezentowane w tym zakresie są pozostałości osady ludności grupy górzyckiej (35 obiektów), datowanej na wczesną epokę żelaza. Kolejnym horyzontem czasowym potwierdzonym na pidstawie trzech obiektów było osadnictwo okresu nowożytnego. Ponadto zanotowano obecność 117 reliktów, których chronologii nie udało się ustalić z powodu braku materiału źródłowego.

Arkadiusz Marciniak, Arkadiusz Klimowicz

Bibliografia

Galon R. 1972 Pojezierze Pomorskie i przyległe wysoczyzny jeziorne, (w:) R. Galon (red.), Geomorfologia Polski, t. II: Niż Polski, PWN, Warszawa, s. 129-156.

Hildebrandt-Radke I. 2008 Maszynopis opracowania dotyczącego położenia fizyczno- geograficznego oraz uwarunkowań geomorfologicznych na stanowiskach archeologicznych nr 5 i 13 w Marwicach.

Kondracki J. 1998 Geografia regionalna Polski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.

Kuźnia „Pod Psią Łapą”

Współpraca

   

Ta strona używa cookie. Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na to, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej informacji

The cookie settings on this website are set to "allow cookies" to give you the best browsing experience possible. If you continue to use this website without changing your cookie settings or you click "Accept" below then you are consenting to this.

Zamknij