Obrączki jakich w Nowym Sączu nie było

Umiejscowieni na skrzyżowaniu kultury karpackiej i małopolskiej Lachy Sądeckie czerpią pełnymi garściami z obu obszarów, tworząc wciąż żywy i rozwijający się tygiel kultury i sztuki ludowej. Znacznie aktywniejszy działalnością i zmiennością od ugruntowanych w swoim statusie, otaczających regionów. Sercówki na spodniach przypominające parzenice. Czerwone krakuski z pawimi piórami sąsiadują z filcowymi kapeluszami. Szerokie bacowskie pasy. Drewniana architektura, podobna tej z ziemi krakowskiej. Gwara czerpiąca z obu regionów po równo… Coś, co inni odebraliby jako brak własnej obyczajowości, zapożyczania od sąsiadów, w rzeczywistości jest niezwykłym atutem pozwalającym na tworzenie czegoś, czego dotąd nie było. Bo tylko na styku odmienności może powstać coś nowego.

Sercem Lachów Sądeckich jest Podegrodzie. Miejscowość będąca niegdyś siedzibą grodów kasztelańskich jest miejscem gdzie dba się o strój i folklor poprzez liczne inicjatywy, często oddolne, świadczące o dużej samoświadomości miejscowego społeczeństwa i chęci podtrzymania wielowiekowych zwyczajów.

Właśnie ta nieposkromiona moc drzemiąca w ludziach stała się inspiracją do stworzenia oryginalnej biżuterii ślubnej – najnowszego modelu złotych obrączek, zamówionych przez Kasię i Staszka z Nowosądecczyzny, którzy chcieli zawrzeć w symbolu swojego związku wielopokoleniową tradycję.

Do fakturowania obrączki ze złota wykorzystałem młotek kowalski, używany jeszcze przez dziadka Stanisława Gąsienicy Byrcyn z kuźni na Gładkim, w Zakopanem. Narzędzie to, nie raz posłużyło już do powstania góralskich obrączek. W zdobiącym pierścienie ślubne ornamencie wykorzystałem zgeometryzowaną, symetryczną wić roślinną której lekko solarne analogie stylistyczne znajdziemy zarówno w architekturze ziemi wielkopolskiej jak i na belkach bacówki. Całość dopełniają lekko faliste krawędzie, dopasowane do siebie symbolizują że granice między regionami (jak i ludźmi je budującymi) są często płynne i przenikające się stopniowo.